zaterdag 31 januari 2015

Billy Elliot

In het weekend is de KNVB onverbiddelijk: opnieuw wordt het programma eruit gegooid. Door het gewijzigde dagschema hangen de jongens landerig in een stoel. Jongste draagt zijn favoriete PSV-shirt met MEMPHIS achterop. Het blijft een wonderlijke combinatie, jongste en Depay. Met zijn bleke huid en kortgeknipte haren vertoont hij meer gelijkenis met een jeugdige Paul Scholes, desnoods een jonge Davy Klaassen.
De binnenkomst van buurjongens G. en B. verdrijft de verveling: er wordt gekozen voor een huiskamer-FIFA 15-toernooi met Engelse teams. "Ik speel met Southampton!", zegt G.
"Ik kies Aston Villa!"
"West Ham!"
"Chelsea!"
Als er enkele wedstrijden op zitten, heeft oudste behoefte aan een plakje kaas. Tijdens zijn gang naar de koelkast kruipt een elastische shuffle in zijn heupen. Niemand kijkt ervan op. Terwijl alle jongens uit de buurt de aandacht richten op het shirt van hun favoriete speler en een dubbele schaar, dánst oudste door het leven. Elke verplaatsing in huis, naar de keuken of met een volle blaas naar het toilet, wordt voorzien van snelle voetbewegingen met een vrolijke slide. Niet dat oudste daarmee de partijtjes op het veld schuwt. Vol overtuiging stort ie zich in die veldslagen, fel jaagt hij dan op de bal, maar alle buurtkinderen weten het: de danspasjes uit een populaire videoclip zijn nooit ver weg.
Als ook de finale van het FIFA-toernooi is gespeeld, leggen de jongens de afstandsbedieningen weg en verleggen ze hun aandacht naar de trampoline. Als stoere spelers, in een lang sliert op weg van de catacomben naar het speelveld, lopen ze naar de achtertuin. Oudste sluit op geheel eigen wijze de rij. Met een pirouette.

zondag 25 januari 2015

Neusvocht

Het was koud op de donderdagavondtraining. De gure wind heerste over het sportpark als een valse kat over een muizenkolonie. Thermoshirts, handschoenen en wollen mutsen beschermden de F-spelers tegen bevriezingsverschijnselen, maar bij jongste kwam het ongemak uit een andere hoek.
"Mijn neus zit vol, pap."
Ik greep naar mijn broekzak: de band tussen ouder en kind komt nergens sterker naar voren dan in een gezamenlijk gevulde zakdoek, maar jongste zette zijn wijsvinger al tegen de neusvleugel.
"Stop! Wat doe je?!" riep ik. Zijn verontwaardiging over 'vedettes die dat op televisie ook altijd doen', werd gesmoord door de zakdoek die ik in zijn snufferd duwde.
De greep van de winter verstevigde zich op zaterdagochtend. Toen de nachtelijke ijzel werd gevolgd door ferme sneeuwval kon het berichtje niet uitblijven: de uitwedstrijd tegen OJC was afgelast. Mokkend, als een puppy die de schoen van zijn baasje heeft moeten afgeven, hing jongste onderuit in de stoel. Totdat de buurtvrienden op de bel drukten: "Ga je mee voetballen?"
Echte liefhebbers laten zich niet stoppen door afgelasting en winterkou. Met wollen muts en handschoenen stond hij in een paar tellen naast zijn maten op het veldje dat bedekt was met een verse laag sneeuw. De bal rolde nog best goed. Met een scherpe pass zette jongste een vriendje vrij voor de keeper. Nadat ze, springend met de borsten tegen elkaar, het doelpunt hadden gevierd, ging bij jongste alsnog de wijsvinger tegen zijn neusvleugel. Precies zoals op tv. Als een granaat boorde de rochel zich in de witte deken.

woensdag 21 januari 2015

Oorlog

Zondagavond, vlak voor zeven uur, stond oudste ineens voor me. In zijn handen lag zijn huiswerkmap.
"Ik heb morgen een toets geschiedenis, papa. Wil je me overhoren?"
Ik reageerde als een rat in een brandend flatgebouw: gehaast zocht ik naar een uitweg. Mijn ogen hengelden naar die van mijn vriendin, maar onaangedaan bladerde ze verder in een glossy. Terecht. De gezinstaken zouden onherstelbaar scheef komen te liggen als ik, na al haar gewas, gestrijk en gekook van die dag, haar ook nog zou vragen om de toets met oudste door te nemen. Listig gooide ik het over een andere boeg.
"Straks, jongen. Na Studio Sport zal ik je helpen."
"Om acht uur moeten we naar bed, pap."
Diep zuchtend sjokte ik achter oudste naar de keuken. Toen de begintune van Studio Sport werd ingestart, bogen we ons over de toets: de Tweede Wereldoorlog. Ik vertelde hem hoe Hitler groot werd in Duitsland, het bombarderen van Rotterdam. Met overgave prikte ik lastige woorden als capitulatie, Jodenvervolging en collaboratie op zijn geheugenschijf. Studio Sport was al halverwege toen we alles hadden doorgenomen. Ongeduldig stond ik op om in de bank te ploffen, maar oudste had nog een vraag.
"Maar wat deed de koningin dan in de oorlog?"
"Niets. Ze vluchtte naar Engeland."
Daar had ie nog wel wat vraagjes over. Zwaar zakte ik terug in de keukenstoel en beantwoordde braaf alle onduidelijkheden. Radio Oranje kwam voorbij, het verzet, Soldaat van Oranje. Toen we uiteindelijk terugkeerden in de huiskamer wenste Tom Egbers me nog een goede avond. Jongste praatte me enthousiast bij. Een prachtig doelpunt van Ajax en een geweldige redding door de keeper van Heerenveen. De parels van het weekend gemist door een toets van oudste over '40-'45. En doordat koningin Wilhelmina naar Engeland vluchtte.

donderdag 1 januari 2015

Nobelprijs

Op nieuwjaarsdag zitten we in een achtpersoons gondel op weg naar een bergtop. Schuin onder ons doemt een zwarte piste op als een onheilspellend kasteel uit de mist. Licht nerveus druk ik mijn billen tegen elkaar, maar oudste heeft andere besognes.
"Ik denk dat ik een spreekbeurt ga houden over skiën."
Ik zie dat oudste in zijn hoofd alle informatie rangschikt. De kleur van de piste, de verschillende liften, het lawinegevaar: alles wordt in een apart hoofdstukje gestopt. Oudste weet wel raad met spreekopdrachten. Zijn laatste ging over de beenamputatie van oma. Met een powerpoint en oma's kunstbeen  ging oudste naar school als Hans Klok naar een illusionistenshow.  De klas had ademloos geluisterd.
In de gondel kijkt jongste op naar zijn moeder. "Ik moet ook nog een spreekbeurt houden. Waar zal ik het over doen, mama?" Mijn vriendin legt uit dat zo'n opdracht over van alles kan gaan. Als je er maar veel over kunt vertellen. En dat je spullen mee mag nemen.
"Over het konijn dan?" vraagt jongste.
"Nou, dat kan. Maar je kunt ook iets kiezen waar de klas weinig van weet."
Jongste krabt onder zijn skihelm. Het is nog verdraaid lastig, zo'n opdracht. 
"Je zou kunnen vertellen over een bedreigde diersoort, een ver land of een belangrijk persoon," gaat zijn moeder verder.
"Een bekend persoon?"
"Ja, iemand die veel voor zijn volk betekent, omdat hij de mensen door moeilijke tijden heeft geleid."
In mijn hoofd passeren Mandela, Einstein, Ghandi, moeder Teresa, maar jongste zit op een ander spoor. Als de gondel in het eindstation arriveert en zijn deuren opent, springt ie er besluitvaardig als eerste uit. 
"Dan doe ik het over Louis van Gaal," zegt ie.