Borstreclame

Ze zat achter me op de tribune, in het vak waar de fanatiekste supporters zaten. We keken naar Juventus tegen Internazionale. Een wedstrijd zoals je zo vaak ziet in de Italiaanse Serie A, traag en ballen die niet aankwamen. Het bleef lang 0-0.  
Haar aandacht werd vooral getrokken door een speler van Inter. Een fanatieke jongen met een vrolijke oogopslag. Hij droeg felgekleurde schoenen en kwam vaak dreigend op langs de zijlijn. In de slotfase kwam hij vanaf rechts ineens in schietpositie. De opwinding achter me was voelbaar, haar nagels zetten zich schrap op mijn schouders. Het schot sloeg hard binnen, via de paal in de verre hoek. Juichend sprong ze op, alsof de titel nu bijna binnen was. Internazionale won deze wedstrijd, nu haar zoon had gescoord.
De nieuwe wedstrijden werden omgeroepen: op veld A Fiorentina tegen AC Milan, mijn team. Ik riep mijn Milanezen bij elkaar en gaf ze een hesje. Thijs, een kleine speler die toch dapper over het veld draafde, wist er wel raad mee. In tegenstelling tot Mario Balotelli, de echte Milan-ster die in zo'n overgooier verdwaalt als een kat in een vreemd pakhuis, gooide Thijs het gele hesje handig over zijn ranke schouders. Het woord Chocomel, dat bedoeld was als reclame op borsthoogte, bungelde bij hem op zijn knieën. Het zag er grappig uit; Thijs, de 5-jarige speler van AC Milan op het kerstzaalvoetbaltoernooi van de f'jes in een te ruim hesje. De moeder van de Internazionale-doelpuntenmaker zag  het ook. Ze wenkte me.
"Daar ga je zeker weer een stukje over schrijven," zei ze.